Zygmunt Łęcki (1895 – 1946)
Urodził się w Strzałkowie 25.04.1895 r. jako syn Juliana i Pelagii z domu Piątkowskiej. Ojciec Zygmunta, Julian Łęcki, prowadził w Strzałkowie skład węglowy, a później wspólnie zajmowali się handlem (w tym eksportem) drobiu i dziczyzny. Zapleczem był Zagórów, ze swą hodowlą gęsi. On sam z zawodu był kupcem, uczył się w tym kierunku. Mieszkał w Strzałkowie przy ul. Kolejowej 5.
W latach 1914–1918 został powołany do służby w wojsku niemieckim. Skończył służbę w stopniu szeregowego, jako obsługujący cekaemy. Służył w 4 Kompanii I batalionu 332 Pułku Piechoty (Batalion Zapasowy – Ersatz – Bataillon Inf. Rgt. nr 19 ze Zgorzelca). W lipcu 1915 r. został ranny.
Po powrocie z wojska w grudniu 1918 r. ochotniczo wstąpił do Kompanii Strzałkowskiej. Po reorganizacji we Wrześni i w Gnieźnie, podczas akcji na Szubin, przeniesiony do Kompanii Nekielsko – Strzałkowskiej Zdzisława Beutlera jako sekcyjny. Awansowany został decyzją Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu z dnia 8.01.1919 do stopnia kaprala. Przebył szlak bojowy wraz z tą kompanią na froncie północnym. Walczył pod Szubinem, Rynarzewem, Szaradowem.
Po powstaniu skierowany do 4 pułku Strzelców Wielkopolskich (późniejszy 58 p.p.), gdzie służył do 1.08.1919 r. Po przeszkoleniu przy cekaemach w pociągach pancernych, w dniu 8.07.1920 r. został powołany do załogi pociągu pancernego nr 18 „Huragan”.
„Huragan” wchodził w skład I Dywizjonu Pociągów Pancernych, przynależnego do 14 Pułku Artylerii Ciężkiej Wielkopolskiej. 5.06.1919 r. pociąg ten brał udział w potyczce pod Bydgoszczą, a 28.11.1919 r. wyjechał na front białoruski. Tam w okolicach Bobrujska walczył aż do odwrotu w lipcu 1920 r. W czasie ofensywy sierpniowej 1920 r. skierowany został pod Lwów i dalej: Dorohusk, Kowel i Kobryń. W grudniu 1920 r. wrócił do Poznania. 28.08.1921 r. przydzielony do 3 pułku wojsk kolejowych (kadra pociągów pancernych) i tam został zlikwidowany.
Brał udział w Powstaniu Śląskim i wojnie bolszewickiej. W pociągu pancernym służył do października 1920 r., a w grudniu 1920 r. mianowany został plutonowym. Po ciężkich przejściach został przeniesiony do rezerwy z dniem 20.03.1923 r. 16.11.1928 r. otrzymuje od Komisji Wojskowej w Gnieźnie ostateczne orzeczenie o kat. D i przeniesienie do pospolitego ruszenia.
Był członkiem Związku Byłych Powstańców. Od 15.07.1922 r. należał do koła w Chorzowie oraz Związku Podoficerów Rezerwy. Był wiceprezesem Związku Młodzieży Narodowej w Strzałkowie.
Ożenił się z Benigną z domu Przybyła, pochodzącą z Wrześni, z którą miał jedynego syna Michała. Pomyślnie prowadził swój interes kupiecki, specjalizując się w eksporcie zwierząt hodowlanych. Niestety, II wojna zniweczyła dorobek rodziny.
Starając się o potwierdzenie i uznanie za powstańca wielkopolskiego, uzyskuje 23.11.1937 r. takie potwierdzenie od swojego dowódcy Beutlera, a z dniem 13.04.1939 r. otrzymuje oficjalne zaświadczenie z DOK VII Referat Historyczny 276–I/26062/38.
Odznaczony:
- Medalem Pamiątkowym za wojnę 1918–1921 (rozkaz nr 11 z dnia 24.09.1937 DOK VII)
- Krzyżem Żelaznym II klasy.
W opinii kolegów i dowództwa dzielny i niezwykle odważny, ochotniczo angażujący się we wszystkie przedsięwzięcia. Wykazał niezwykłą odwagę podczas zdobywania Szubina oraz podczas ataku na pociąg pancerny pod Rynarzewem.
Zmarł 24.06.1946 roku. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Strzałkowie.
