Jan Dolata (1899 – 1963)
Urodził się 27.10.1899 w Markowicach (dawniej pow. średzki, obecnie pow. poznański, gmina Kleszczewo) jako syn Józefa i Katarzyny z d. Żylińskiej. Uczęszczał do szkoły podstawowej w Sokolnikach. W 1914 r. rozpoczął naukę we Wrześni, praktykując w zawodzie ślusarza w Fabryce Narzędzi Rolniczych Jaworskiego.
W 1916 r. został powołany do armii niemieckiej. Brał udział w I wojnie światowej. Walczył na froncie wschodnim i zachodnim. W 1918 r. wstąpił w szeregi powstańców wielkopolskich. Walczył w 1. Kompanii Wrzesińskiej na odcinku Września, Witkowo, Zdziechowa, Żnin, Szubin, Rynarzewo. Następnie został przydzielony do 2. Pułku Strzelców Wielkopolskich (56 pp). Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej.
Został zdemobilizowany w 1921 r. W 1922 r. wyjechał do Francji gdzie pracował jako górnik w kopalni węgla. Zachorował na pylicę i z tego powodu w 1928 r. wrócił do Polski.
W latach 1928 – 1933 był pracownikiem PKP w rejonie Wrześni. W 1933 r. wyjechał na Polesie do Kosowa Poleskiego i pracował tam do 1940 r. w zakładzie wodno- melioracyjnym. 10.02.1940 został wraz z rodziną deportowany do miejscowości Ulskoje (obwód archangielski, pow. chołmogorski), gdzie pracował w kamieniołomach.
W 1941 zawarcie układu Sikorski-Majski spowodowało amnestię dla obywateli polskich w ZSRR. Wraz z rodziną w 1942 r. dotarł do Kermine (obecnie Nawoi) w Uzbekistanie, gdzie formowano polską 7. Dywizję Piechoty. W obozie cywilnym panowały bardzo trudne warunki, w marcu 1942 wybuchła epidemia tyfusu, na który zachorował. Tu zmarli jego dwaj synowie: Szymon i Zenon. Wraz z Armią Andersa został ewakuowany do Iranu.
Do Polski powrócił w 1947 r. i zamieszkał w Janowcu Wielkopolskim. Pracował jako portier w Warsztatach Samochodowych do czasu przejścia na rentę w 1958 r.
Odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, Uchwała Rady Państwa nr: 02.26-0.51 z dnia 1958-02-26.
Zmarł w Janowcu Wielkopolskim 15.10.1963 r.