Telesfor Domański (1900 – 1930)
Telesfor Domański urodził się 04.01.1900 w miejscowości Maszenice (gmina Kruszwica) jako syn Józefa i Julianny z d. Komar.
Informacja o zaginięciu Telesfora Domańskiego zamieszczona w: T. Jabłoński „Lista strat Powstania Wielkopolskiego 1918/1919” (Warszawa 1936).
Prawdopodobnie w oparciu o informację dotyczącą miejsca urodzenia (Marzenin) Antoni Ciszak w swojej książce „Września i powiat wrzesiński w okresie Powstania Wielkopolskiego 1918-1919 r.” umieścił Telesfora Domańskiego na Liście strat mieszkańców powiatu wrzesińskiego.
W. Olszewski i Ł. Jastrząb w „Lista strat Powstania Wielkopolskiego od 27 grudnia 1918 roku do 8 marca 1920 roku” połączyli dane z tych dwóch źródeł.
Informacje te jednak nie są prawdziwe.
Źródłem podanej przez T. Jabłońskiego informacji była „Lista strat nr 5 wydana przez Dowództwo Główne Sił Zbrojnych b. zaboru pruskiego” opublikowana w lipcu 1919.
A zatem:
- data urodzenia 04.01.1900, a nie 14.01.1900,
- miejscowość Maszynin, a nie Marzenin.
Zaginionym powstańcem okazał się: Telesfor Domański, który urodził się 04.01.1900 w miejscowości Maszenice (gmina Kruszwica) jako syn Józefa i Julianny z d. Komar.
O dalszych losach Telesfora Domańskiego dowiadujemy się z jego biogramu zamieszczonego w Leksykonie polskich pallotynów (1915-2012), którego autorem jest ks. Stanisław Tylus.
Urodził się 4 I 1900 w Maszenicach, w parafii Piaski, w archidiecezji gnieźnieńskiej, jako syn Józefa i Julianny z d. Konar. Do stowarzyszenia wstąpił w Sucharach jako kandydat na brata. „Wiosną 1922 wybrał się z domu na piechotę i w kwietniu – jako pokutnik, mając przewieszone 2 tobołki przez ramię – zapukał do furty naszej w Sucharach. Przyjęto go do szeregu postulantów tamtejszego domu. Po kilku miesiącach wysłano go do Wadowic, gdzie odbył 2 lata nowicjatu” (Łukiewski). Sutannę otrzymał 21 IX 1923, a 2 lata później, 7 X 1925, złożył pierwszy akt poświęcenia się Bogu w stowarzyszeniu. Zajmował się ogrodnictwem. „Pracę tę kochał i pracował dużo i niezmordowanie. Pamiętają go ogrody nasze czy to na Kopcu, w Sucharach czy w Ołtarzewie” (Łukiewski). Zmarł w Ołtarzewie 22 II 1930, o godz. 23.55. Zasnął spokojnie, trzymając w ręku profesyjny krzyż, a na piersiach miał karmelitański szkaplerz. Na pogrzeb przyjechał ojciec, brat i ciotka zmarłego. Został pochowany 25 II na cmentarzu parafialnym w Żbikowie, a od II 1933 spoczywa w kwaterze pallotyńskiej na cmentarzu ołtarzewskim.
