Adam Szalaty (1889 – 1970)
Urodził się w dniu 6.12.1889 r. w Gierłatowie jako syn Michała i Michaliny Budzyńskiej.
Zaginął w 1915 r. jako żołnierz walczący na froncie wschodnim w składzie 1 Kompanii 49 Pułku Piechoty z Gniezna. W 1916 r. przyszła wiadomość, że jest w niewoli. Z niewoli powrócił przed październikiem 1918 r. do jednostki. Niewola to okres przebywania na Syberii.
W chwili powstania z powodu choroby nie wziął udziału w formowaniu Kompanii Nekielskiej. Po wyzdrowieniu został powołany do powstańczych oddziałów średzkich. Walki ukończył w stopniu szeregowca.
Z zawodu był młynarzem. Wyjechał w poszukiwaniu pracy wraz z grupą znajomych do Francji. Po powrocie otworzył w Nekli punkt wymiany zbóż dla rolników.
Ożeniony dwukrotnie: z Jadwigą Świdurską (1898 – 1947) z którą miał 11 dzieci oraz Bronisławą Świdurską (1896 – 1984) z którą miał 1 dziecko.
Podczas okupacji rodzina została wyrzucona z domu do Nekielki i tam spędziła cały jej okres.
Zmarł w dniu 9.12.1970 r. i został pochowany na nekielskim cmentarzu.
Zweryfikowany przez ZG ZPW w dniu 22.05.1935 r. pod numerem 15406. Był członkiem koła Nekla Związku Weteranów Powstań Narodowych R.P. od 20.01.1935 r.
