Ignacy Szypulski (1883-1970)
Urodził się 20 stycznia 1883 r. we Wrześni jako syn robotnika Józefa i Wiktorii Koniecznej, pochodzącej z Pobiedzisk.
W latach 1914-1918 służył w pruskim 7 pułku grenadierów i został ranny pod Verdun.
Tuż po wojnie był członkiem rad robotniczych i żołnierskich w Głogowie, Poznaniu i Wrześni.
Brał czynny udział w Powstaniu Wlkp. z bronią w ręku w okresie od 28.12.1918 r. do 20.02.1919 r. Walczył w luźnych oddziałach wrzesińskich jako dowódca a potem został przydzielony do 2 Kompanii ckm pod dowództwem por. Nowaka. Przebył marszrutę Września, Gniezno, Zdziechowa, Kcynia, Szubin, Rynarzewo. Po zakończeniu powstania pozostał w czynnej służbie w WP. do 31.10.1919 r.
W 1924 wstąpił do Komunistycznej Partii Polski i założył jej komórkę wrzesińską. Organizował wiele akcji protestacyjnych i strajkowych. W latach 1930-1934 wchodził w skład Rady Miejskiej na mocy mandatu związkowego (członek komisji opieki społecznej). Pracował w zakładach komunalnych i cukrowni, ale przez długie okresy pozostawał bez pracy.
W czasie okupacji był zatrudniony w szaletach miejskich na Zamkowej. W 1942 uzyskał pełnomocnictwo Komitetu Obwodowego PPR w Poznaniu i założył ogniwo wrzesińskie, chociaż działał w próżni politycznej. Ostatnie dni okupacji były przygotowaniem do przejęcia władzy w mieście. W styczniu 1945 nawiązał kontakt z dowództwem radzieckim i powołał Robotniczą Milicję Obywatelską, uzbrojoną w broń poniemiecką. 22 stycznia zebrał się Zarząd Miejski w przedwojennym składzie, w intencji kontynuowania ciągłości władzy. Udał się do ratusza jako społeczny przewodniczący powołanego kilka godzin wcześniej Tymczasowego Komitetu Wykonawczego, w towarzystwie uzbrojonego oficera radzieckiego, i poinformował arbitralnie zebranych o przejęciu władzy. Tego samego dnia odbył się na rynku wiec, podczas którego wygłosił przemówienie o treści politycznej. Ten stan przejściowy został usankcjonowany 22 lutego 1945, kiedy do Wrześni przybyli przedstawiciele Krajowej Rady Narodowej i doprowadzili do wyboru jego osoby na stanowisko burmistrza w trybie aklamacyjnym. Pierwsze decyzje dotyczyły uruchomienia zakładów przemysłowych, m.in. cukrowni i browaru. Realizowano również postanowienia reformy rolnej, ale największe problemy występowały w sferze mieszkaniowo-aprowizacyjnej.
Oddał proboszczowi odnalezione w ratuszu przedmioty kultu religijnego, mimo że był zadeklarowanym ateistą. Dokonał zmian w nazwach ulic i spowodował powstanie pomnika – grobowca żołnierzy radzieckich.
Miastem zarządzał bezkompromisowo i pryncypialnie, chociaż starał się unikać drastycznych form przemocy. Nie był w stanie uzupełnić braków w wykształceniu (ukończył jedynie szkołę powszechną) i w zarządzaniu kierował się doskonaloną na bieżąco praktyką.
W 1947, po wygłoszeniu niefortunnego przemówienia przez radiowęzeł, został przeniesiony do Poznania, gdzie prowadził akcję agitacyjną przed kongresem zjednoczeniowym partii lewicowych. Pełnił funkcję instruktora terenowego na powiat poznański.
Po kongresie kierował placówkami szkoleniowymi PZPR w Poznaniu, Warszawie, Łodzi i Gdańsku. W 1953 został kierownikiem ośrodka wypoczynkowego dla aktywu partyjnego w Grodnie k. Międzyzdrojów. W 1957 powrócił do Poznania i pracował na podrzędnych stanowiskach w aparacie. W 1958 przeszedł na emeryturę.
Zweryfikowany powstaniec wielkopolski (nr 5201 z dnia 30.05.1934).
W 1932 odznaczony Medalem Niepodległości.
Odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, Uchwała Rady Państwa nr: 11.10-0.912 z dnia 1958-11-10.
Był żonaty z Marianną Albrecht (1923) i miał z nią trzech synów.
Zmarł w lipcu 1970 w Poznaniu i został pochowany na Cmentarzu Junikowskim.
Biogram pochodzi z Wrzesińskiego Słownika Biograficznego, autor: Roman Nowaczyk (Stańczyk)
