Wincenty Winkler (1899 – 1940)
Urodził się 1.04.1899 r. w Wilster (Szlezwik-Holsztyn, Niemcy) jako syn Władysława i Władysławy z Zielińskich.
Szkołę ludową ukończył w Strzałkowie.
W listopadzie 1917 r. został wcielony do armii niemieckiej. Służył w Feldartillerie-Regiment von Podbielski (1. Niederschlesisches) nr 5 w Szprotawie. W jego składzie walczył na froncie zachodnim. 14.08.1918 r. został ranny na terenie Flandrii. Wysłany na leczenie do szpitala w Nadrenii, zbiegł wpierw do Poznania a potem do Strzałkowa.
Tu w Strzałkowie włączył się w nurt Powstania Wielkopolskiego. Działał w strzałkowskiej Radzie Robotniczo-Żołnierskiej. Z oddziałem strzałkowskim wziął udział w potyczkach przeciw Grenzschutz’owi. Podczas pierwszych dni Powstania Wielkopolskiego odbierał broń Niemcom. W połowie stycznia przeniósł się do 1. Pułku Strzelców Wielkopolskich w Poznaniu a stąd, po apelach dowództwa, przeniósł się do 1. Pułku Artylerii Polowej. Wraz z pułkiem przeszedł szlak bojowy na froncie pod Szubinem i od Krotoszyna po Zduny.
Został skierowany do szkoły podoficerskiej w październiku 1919 r., a po jej ukończeniu został awansowany na stopień kaprala. Ze swą jednostką macierzystą wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1921 r. w stopniu ogniomistrza został zwolniony do rezerwy.
Pracę swą w cywilu związał z budownictwem. Nadrabiając wykształcenie szkolne i kończąc stosowne kursy, uzyskał w 1927 r. tytuł technika budowlanego. Pracował kolejno w fabryce w Piechcinie, później jako urzędnik w Zarządzie Miasta w Poznaniu. Mieszkał w Poznaniu przy ul. Kolskiej. Powołany w 1931 r. na kurs do Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty w Grudziądzu, otrzymał awans na stopień podporucznika ze starszeństwem od 1.09.1931 r. oraz przydział do rezerwy 65. Pułku Piechoty w Grudziądzu. Ostatecznie w 1933 r. został przeniesiony z korpusu oficerskiego piechoty do korpusu oficerów uzbrojenia do 10 oddziału służby uzbrojenia. Członek Związku Powstańców Wielkopolskich.
Podczas działań wojennych w 1939 r. znalazł się na wschodzie i dostał się do niewoli sowieckiej. Osadzony w obozie w Kozielsku, został 13.04.1940 r. zamordowany i pochowany w Katyniu.
Żonaty z Pelagią Skwarczyńską, miał z nią 1 dziecko. Żona została powieszona przez Niemców.
Zweryfikowany przez Związek Powstańców Wlkp. w dniu 6.02.1934 r. pod numerem 9370.
Odznaczony:
- Medalem Pamiątkowym „Za Wojnę 1918 – 1921”,
- Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
- Odznaką Wojsk Wielkopolskich.
Na podstawie książki Janiny Pańczakowej i Małgorzaty Cichoń – „Powstańcy wielkopolscy w grobach katyńskich” Poznań 2010