Władysław Sławski (1901-1987)
Harcerz, powstaniec wielkopolski, nauczyciel, działacz społeczny.
Urodził się 30.04.1901 roku we Wrześni jako syn Józefa i Anny zd. Staszak. Po ukończeniu szkoły powszechnej terminował jako tokarz w fabryce maszyn Antoniego Kaczorowskiego we Wrześni, a w latach 1921-1922 w zakładzie Franciszka Jaworskiego.
Był aktywnym członkiem patriotycznego Towarzystwa Terminatorów. 12.10.1917 był współzałożycielem I Wrzesińskiej Drużyny Harcerskiej im. Kazimierza Wielkiego we Wrześni.
W Zielone Światki 1918 roku brał udział w trzecim zlocie wielkopolskiego harcerstwa w Wierzenicy k. Głuszyny pod Poznaniem, rozwiązanym przez żandarmerię pruską. Był za to represjonowany.
W połowie grudnia 1918 roku zgłosił się wraz z innymi harcerzami do Straży Obywatelskiej i prowadził aktywną działalność wspierającą polskie dążenia niepodległościowe (udział w patrolach, działania rozpoznawcze, sanitarne, organizacja poczty i łączności). Był gońcem przy polskim mężu zaufania w ratuszu – Stanisławie Smodlibowskim.
Wraz z innymi harcerzami odegrał ogromna rolę organizacyjną i logistyczną w okresie powstania wielkopolskiego. W czerwcu 1919 był założycielem II Wrzesińskiej Druzyny Harcerskiej im. Kazimierza Pułaskiego (szkolnej).
W lutym 1920 został powołany do 6 Pułku Strzelców Granicznych w Inowrocławiu, ale zwolniono go z powodu młodego wieku. W latach 1922-1923 odbywał zasadniczą służbę wojskową w 3 Pułku Lotniczym Poznań-Ławica.
Po jej ukończeniu pracował we Wrześni w wytwórni sprzętu mleczarskiego Karola Stiera, a w latach 1926-1939 był zatrudniony jako tokarz we wrzesińskiej cukrowni. W latach 1930-1939 działał aktywnie w Niezależniej Patri Robotniczej.
W czasie kampanii wrześniowej znalazł się wraz ze swoją jednostką na terenach wschodnich i został internowany przez armię sowiecką. Został zwolniony w wyniku wymiany jeńców i znalazł się w Stalagu II A Neubrandenburg, a następnie przebywał jako jeniec w rejonie Hamburga. Miał przydział do kompanii karnej wobec stwierdzenia jego antypruskiej działalności w latach wcześniejszych.
Po powrocie do Wrześni w 1945 podjął pracę we Wrzesińskiej Kolei Powiatowej, jednocześnie był członkiem Rady Opiekuńczej przy Publicznej Średniej Szkole Zawodowej we Wrześni, a do 1953 przewodniczącym Komitetu Rodzicielskiego. Położył duże zasługi w akcji zwalczania analfabetyzmu. Był członkiem Zarządu Miejskiego ds.komunalnych oraz Komisji Podatkowej.
1 lutego rozpoczął pracę w Zasadniczej Szkole Zawodowej we Wrześni, a Centralny Urząd Szkolnictwa Zawodowego przyznał mu tytuł nauczyciela zawodu. W latach 1945-1973 był nieprzerwanie członkiem Zarządu Miejskiego i radnym Miejskiej Rady Narodowej, pełniąc w niej odpowiedzialne funkcje społeczne. W szkole do 1967 był zastępcą kierownika warsztatów szkolnych, a do 1975 pracował jeszcze w niepełnym wymiarze godzin.
Przez cały czas był instruktorem harcerskim i działał w organizacjach wspierających ZHP. Jest autorem kilku wartościowych regionalnych opracowań historycznych.
Był żonaty z Anielą Michalak i miał troje dzieci: Annę, Stanisława i Marię.
W 1969 roku został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski a uchwałą Rady Państwa nr: 11.11.-0.1072 z dnia 1971-11-11. Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym.
Zmarł 21.08.1987 r. i został pochowany na cmentarzu komunalnym we Wrześni, a w okresie późniejszym grób został przeniesiony na Cmentarz Parafialny.
Opracowano na podstawie:
- Wrzesińskiego Słownika Biograficznego (autor: Roman Nowaczyk),
- artykuł w Wiadomościach Wrzesińskich: Świadek stulecia,
- artykuł w Wiadomościach Wrzesińskich: Krucjaty i procesje,
- artykuł w Wiadomościach Wrzesińskich: Cywilizowanie wojny,
- artykuł w Wiadomościach Wrzesińskich: Nomenklatura honorowa.