Ludwik Rządkowski (1885-1939)
Urodził się w dniu 16 sierpnia 1885 r. w Przechowie pod Świeciem (Schönau, Schwetz) jako syn budowniczego Ignacego i Marii z domu Bogackiej.
Był uczniem gimnazjum w Chełmie, działał w Towarzystwie Tomasza Zana. Wydalony, wyjechał do Włoch, gdzie ukończył w Ivrea szkołę średnią, a następnie studiował chemię, farmację, sztuki piękne na uniwersytetach w Rzymie, Turynie i Kijowie. W 1910 r. uzyskał tytuł doktora chemii na uniwersytecie w Berlinie i tam rozpoczął pracę jako pracownik laboratorium.
Służbę wojskową odbył w 11. Pułku Piechoty we Wrocławiu. Podczas I wojny światowej powołany do Armii Niemieckiej walczył na froncie zachodnim, ranny 20.08.1914 r. W 1918 brał udział w rewolucji listopadowej w Berlinie.
10 grudnia 1918 przybył do Poznania, a następnie przeniósł się do Wrześni. Służył tu w kompanii Służby Straży i Bezpieczeństwa. W nocy z 24 na 25 grudnia brał czynny udział w akcji zdobycia ciężkich karabinów maszynowych we wrzesińskich koszarach niemieckiego 46. Pułku Piechoty. 28 grudnia współdowodził kompanią, która udała się do koszar i rozbroiła 150 niemieckich żołnierzy, co umożliwiło pertraktacje z niemieckim dowództwem. W rezultacie niemiecki dowódca podpisał dokument kapitulacji, oznaczało to przejęcie miasta przez stronę polską.
31 grudnia uczestniczył z powstańczym oddziałem wrzesińskim w bitwie pod Zdziechową, a 8 stycznia 1919 r. w walkach o Szubin.
Powrócił z przegranej wyprawy szubińskiej i powołano go na stanowisko komendanta średzkiej Wojskowej Komendy Uzupełnień oraz Komendanta Wojskowego na powiat średzki. Walczył w składzie oddziałów średzkich z oddziałami powstańczymi baonu średzkiego na froncie północnym powstania. W styczniu 1920 z pułkiem grudziądzkim Armii Wielkopolskiej wkroczył do Grudziądza.
W sierpniu 1920 był odkomenderowany na Pomorze Gdańskie do organizowania komitetów obrony narodowej.
Od 1922 pracował w Poznaniu w prywatnym laboratorium chemicznym, a od 1926 był redaktorem naukowym w wydawnictwie F. Krajny. W 1929 został naczelnym redaktorem dwutygodnika „Rynek Papierniczy”.
Od 1932 mieszkał w Starym Puszczykowie, a później w Mosinie, gdzie prowadził własne laboratorium chemiczne, które produkowało środki lecznicze dla zwierząt i olejki do pieczywa.
Mieszkał w Poznaniu przy ul. Śląskiej 20 oraz w Puszczykowie Starym 79. Był członkiem Zarządu Głównego Związku Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu, należał do Koła Romana Wilkanowicza od 19.01.1935 r.
Podczas II wojny światowej był kilkakrotnie zakładnikiem niemieckiego okupanta, a 20 września 1939 r. został aresztowany. Po przesłuchaniach w siedzibie Gestapo został osadzony w Forcie VII i po kilku dniach zamordowany.
Był żonaty z Jadwigą Grząślewicz, małżeństwo było bezdzietne.
Opublikował szereg pozycji do dziejów powstania wielkopolskiego, np. „Wielkopolska pod władzą Rad Robotników i Żołnierzy oraz Naczelnej Rady Ludowej w r. 1918-1919” (Środa 1934). Posiadał dużą wiedzę w zakresie chemii i farmacji i w 1932 przystąpił do opracowania Encyklopedii drogistowskiej, której opublikował kilka zeszytów. W latach 1935-1939 współautor i redaktor naczelny Encyklopedii farmaceutycznej, której do 1939 r. ukazało się 10 tomów.
Odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym.