Jan Kołodziński (1900 – 1982)
Urodził się w dniu 31.05.1900 r. w Orzechowie jako syn Franciszka i Magdaleny z domu Nowak.
Po wybuchu I wojny światowej został pobrany 14 czerwca 1918 r. do Armii Niemieckiej. W okresie rekruckim został wcielony do 3. Kompanii II Ersatz Bataillon Reserve Infanterie Regiment numer 37, w której służył od 26.10.1918 do 17.11.1918.
Od listopada do 14 stycznia 1919 r. służył w Straży Ludowej dowodzonej przez księdza Franciszka Nowaka z Czeszewa i sierżanta Michała Gmerka z Orzechowa.
Następnie wyjechał do Poznania i tam wstąpił do tworzących się oddziałów piechoty. Po dwutygodniowym pobycie w Poznaniu, utworzono oddział, który wyruszył pod Kcynię i Rynarzewo. Oddział ten liczył 50 ludzi.
Walk nie toczył, a miał za zadanie łącznie z całym oddziałem utrzymać w polskich rękach Kcynię i Rynarzewo. Przebywał tam do 20 lutego 1919 r. Z Kcyni i Rynarzewa wyjeżdżali w okolicę i tam przeprowadzali rewizje za bronią u Niemców. Dowódcami byli por. Pruchniewicz i Wegner.
Następnie po 20 lutym wrócił do domu w Orzechowie.
W kwietniu 1919 r. wstąpił do 61. Pułku Piechoty w Bydgoszczy i tam przebywał do roku 1923, skąd zwolniony został do rezerwy w stopniu szeregowca.
Z zawodu był robotnikiem.
W 1939 r. należał do Koła Orzechowo Związku Powstańców Wlkp.
Podczas kampanii wrześniowej został wzięty do niewoli i przebywał w Stalagu XX Bod 22.04.1940 do 7.05.1940.
Awansowany na stopień podporucznika, uchwała numer W 4/72.
Zmarł w dniu 21.12.1982 r. w Orzechowie.
Odznaczony:
- Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, uchwała Rady Państwa nr 07.30-0.949 z dnia 30.07.1964 r.
- Medalem „Za udział w wojnie obronnej 1939” 30.03.1983 r.
