Służył w Kompanii Miłosławskiej wchodzącej w skład Batalionu Wrzesińskiego.
Urodził się w dniu 11.09.1896 r. w Miłosławiu jako syn Andrzeja, mistrza garncarskiego i Bronisławy z domu Cieszyńskiej. Jego dziadek, Maciej Bydłowski był powstańcem z 1848 r. walczącym pod Miłosławiem i dalej.
Do szkoły powszechnej uczęszczał w Miłosławiu, gdzie w 1905 r. brał udział w strajku szkolnym. Po ukończeniu szkoły podjął naukę zawodu branży rzeźnicko-wędliniarskiej.
W 1916 r. został powołany do Armii Niemieckiej. Podczas urlopu z wojska, brał udział z bronią w ręku przy rozbrajaniu Niemców w dniach 11 i 13 listopada 1918 r. w Mikuszewie i Miłosławiu.
W dniu 27 grudnia 1918 r. uczestniczył w rozbrajaniu pociągów urlopowych na Dworcu Głównym w Poznaniu. Walczył w składzie Kompanii Miłosławskiej pod dowództwem Ziółkowskiego, Szymańskiego, Wiewiórowskiego i por. Alojzego Nowaka w Żninie, Gnieźnie i Szubinie.
W marcu 1919 r. wstąpił jako ochotnik do 1. Pułku Ułanów Wlkp. W 1921 r. został przeniesiony do rezerwy. Podjął pracę w wyuczonym zawodzie.
Podczas II wojny światowej został wysiedlony do Radomia. Po wojnie pracował w Gnieźnie w przedsiębiorstwie skupowym.
Żonaty z Marią z domu Kowalczyk (1894-1973).
W 1959 r. przeszedł na rentę inwalidzką. Mieszkał w Miłosławiu w Rynku.
Zmarł w dniu 26.04.1968 r. i został pochowany na miłosławskim cmentarzu.
Odznaczony:
Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, uchwała Rady Państwa nr 02.29-0.40 z dnia 29.02.1960 r.,
Krzyżem „Za walkę o szkołę polską”,
Odznaką „Powstańcowi Broni wdzięczna Wielkopolska”
Ja, Michał Bydłowski urodziłem się 11 września 1896 r. w Miłosławiu powiat Września jako syn Andrzeja Bydłowskiego mistrza garncarskiego i matki Bolesławy Bydłowskiej z domu Cieszyńska i jako wnuk Macieja Bydłowskiego powstańca z 1848 r., który jako kosynier walczył w słynnej bitwie w Miłosławiu i dalszych walkach walczył w Wielkopolsce.
Od 6 do 14 roku życia chodziłem do szkoły powszechnej w Miłosławiu, ukończywszy 7 klas. W 1905 na 1906 latach brałem czynny udział w strajku szkolnym, za co już w wolnej Polsce zostałem odznaczony Krzyżem „Za walkę o szkołę polską”.
Od 1911 do 1914 r. uczyłem się w zawodzie rzeźnicko-wędliniarskim. Podczas nauki ukończyłem 3 klasy szkoły podstawowej. W 1916 r. zostałem powołany do wojska niemieckiego. W 1918 r. w listopadzie byłem w Miłosławiu na urlopie i to 11 listopada 1918 r. brałem czynny udział w rozbrajaniu Niemców.
27 grudnia brałem czynny udział w Poznaniu przy rozbrojeniu Niemców na Dworcu Głównym, na który wjeżdżały pociągi z niemieckim wojskiem, tak zwane pociągi urlopowe. Za czynny udział w rozbrajaniu otrzymałem odznaczenie, na którym figuruje data 27.12.1918 r.
W 1918/19 r. brałem czynny udział z bronią w ręku w Powstaniu Wielkopolskim: Żnin, Gniezno, Września, dowódcy: Wiewiórowski, Nowak, Ziółkowski, Szymański.
W 1922 r. zostałem odznaczony Krzyżem Wielkopolskim Powstańczym „Powstańcowi Broni wdzięczna Wielkopolska”.
W marcu 1919 r. wstąpiłem jako ochotnik do 15. Pułku Ułanów w Poznaniu. W 1921 r. zostałem zwolniony z Wojska Polskiego.
Do 1927 r. pracowałem jako czeladnik w rzeźnictwie. W 1927 r. ożeniłem się i otworzyłem skład rzeźnicko-wędliniarski w Miłosławiu, który prowadziłem do wybuchu II wojny w 1939 r.
W listopadzie 1939 r. została moja rodzina wysiedlona do Radomia. Ja jako powstaniec wielkopolski, uczestnik strajku szkolnego i posądzony o bicie Niemców, ścigany przez okupanta musiałem się ukrywać przez okres całej wojny.
Na liście sporządzonej przez Gestapo i Niemców ujęte było moje nazwisko do rozstrzelania.
Od 1951 r. do 1957 r. pracowałem w państwowej firmie „Skup owoców i warzyw” w Gnieźnie.
W 1959 r. przyznano mi jako niezdatnemu do pracy rentę inwalidzką. W 1960 r. zostałem odznaczony przez Radę Państwa Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym.
