Tadeusz Maksymilian Moellenbrock (1894-1976)
Urodził się w dniu 29 maja 1894 r. jako syn Józefa Moellenbrocka, z zawodu zarządcy, administratora gorzelni, i Stanisławy Tomaszewskiej w Dzierzążnie (wówczas Schiersdorf) pow. Mogilno.
Po ukończeniu szkoły podstawowej uczęszczał do gimnazjum humanistycznego w Poznaniu. Ukończył je w 1914 r.
Od kwietnia 1915 r. powołany do służby wojskowej brał udział w I wojnie światowej jako żołnierz niemiecki w kompanii cekaemów w 19 Rezerwowym Pułku Piechoty utworzonym 2.08.1914 r. w Jaworze, Szprotawie i Lubaniu. W marcu 1916 r. został ciężko ranny w bitwie pod Verdun.
W 1918 r. skończył służbę w pruskim wojsku w stopniu sierżanta, po czym w grudniu powrócił do domu w Paruszewie.
Na wieść o wybuchu powstania udał się do Poznania, jednak tam sytuacja była już opanowana. Wrócił więc do Wrześni, gdzie formowano wtedy kompanię karabinów maszynowych pod dowództwem Alojzego Nowaka. Wywodząca się z granicznej strzałkowskiej kompanii Wacht-und Sicherheitsdienst-Kompagnie wrzesińska kompania pod dowództwem Alojzego Nowaka utworzona 8.12.1918 r. wyruszyła w dniu 7.01.1919 r. o godz. 17.00 transportem kolejowym przez Gniezno, Damasławek do Żnina.
Postawione wówczas zadanie dotyczyło zdobycia następnego dnia Szubina. Niestety, wskutek błędów oddziały polskie pod dowództwem Wiewiórowskiego poniosły klęskę. Oddział Nowaka stanowił odwód i osłaniał wycofujące się po klęsce grupy do Żnina, a później wobec decyzji barona Lerchenfelda o wycofaniu się oddziałów żnińskich, do Gniezna. Oddziały wrzesińskie dotarły tam po ciężkim forsownym marszu i przejeździe skrajnie wyczerpane. Wśród nich był sierżant Tadeusz Moellenbrock.
Klęska ta spowodowała, że następny atak na Szubin został lepiej przygotowany, a uderzenie wykonano z sukcesem większą siłą. Następnie pełnił służbę na froncie w Rynarzewie, później w Sokołowie pod Budzyniem i wreszcie pod Chodzieżą (stanowisko Dreihausen – Trzydomy pod Radwankami) oraz na froncie łabiszyńskim pod Jeżewem. 6.02.1919 r. obejmuje jako sierżant dowództwo 2. Kompanii ckm – ów w 2 Batalionie (budzyńskim) 4. Pułku Strzelców Wlkp. po por. Alojzym Nowaku.
Dekretem nr 43 z dnia 13.04.1919 r. zamieszczonym w Tygodniku Urzędowym Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu nr 8 z dnia 25.04.1919 r., sierżant Tadeusz Moellenbrock został przyjęty do Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim i mianowany podporucznikiem. 26 lipca tego roku rozkazem Dowództwa Głównego Wojsk Polskich pułk wszedł w skład oddziałów, które odeszły na front litewsko-białoruski. Po przybyciu na front pułk brał udział w ofensywie na Mińsk i Bobrujsk, później dzielił trudy wojenne wojny bolszewickiej. On sam został ciężko ranny na froncie bolszewickim pod Gródkiem Siemkowskim.
Tak opisał to zdarzenie Piotr Grzeczka w swej książce „Moje wspomnienia z walk o niepodległość Polski” Budzyń 1937:
„W tej krytycznej chwili nadbiegła cwałem II. komp. c. k . m. i ledwo zagrały kulomioty, a już dowódca kulom. ppor. Moellenbrock padł ciężko raniony w głowę. Za kulomiotami nadbiegł waleczny Krukowski ze swymi minomiotami i zaczął walić w okopy bolszewickie. Mimo to liczniejszy nieprzyjaciel miał nad nami przewagę, a gęste gniazda kulomiotów, ukryte w krzakach i lasach, siekły w nas zaciekle.”
Rozkazem L 978/IV z dnia 31.01.1920 r. przeniesiony z batalionu zapasowego 58. Pułk Piechoty do centralnego oddziału zapasowego ciężkich karabinów maszynowych w Poznaniu. Służbę wojskową ukończył w 58. Pułk Piechoty. Po wojnie bolszewickiej uzyskał awans w dniu 25.11.1920 r. na stopień porucznika.
W 1921 r. rozpoczął studia prawniczo – ekonomiczne. W roku akademickim 1923/24 ukończył studia w zakresie nauk prawnych na Wydziale Prawno – Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego, uzyskując w dniu 24.01.1924 r. dyplom nauk prawnych. Od kwietnia 1924 r. rozpoczął aplikację sądową w Wejherowie i zdał 23.02.1927 r. egzamin sądowy. W dniu 21.05.1931 r. został mianowany asesorem sądowym Sądu Apelacyjnego w Poznaniu. Następnie wybrał zawód adwokata i osiadł w Inowrocławiu. Tam zamieszkał przy ul. Królowej Jadwigi 46/3.
Brał udział w II wojnie światowej w stopniu kapitana, z przydziałem do Komendy Twierdzy Toruń, następnie Komendy Chełm Lubelski i Kowel. Po zakończeniu kampanii wrześniowej wrócił do Inowrocławia, skąd po aresztowaniu i jednomiesięcznym pobycie w więzieniu uciekł do Generalnej Guberni, do Szczekocin (pow. Jędrzejów) w województwie kieleckim i tam mieszkał przy ul. Głównej, później od 8.08.1944 r. w Krzelowie gmina Mstyczów. Wykonywał zawód adwokacki aż do zakończenia wojny.
Po wojnie wrócił do Inowrocławia, gdzie kontynuował zawód adwokata w kancelarii adwokackiej. Członek Wojewódzkiej Rady Adwokackiej w Bydgoszczy w latach 1945 – 1950 i 1956 – 1967.
Był działaczem stowarzyszenia weterańskiego, członkiem ZBoWiD od 19.11.1964 r., gdzie sprawował funkcję przewodniczącego Sądu Koleżeńskiego Oddziału.
Z małżeństwa z Ireną Marią Kunkel (19.08.1923 – 02.01.1996) urodziła się córka Ewa.
Zmarł w dniu 11.05.1976 r. i został pochowany na cmentarzu górczyńskim w Poznaniu.
Awanse:
- przyjęcie do Polskich Sił Zbrojnych i awans ze stopnia sierżanta na stopień podporucznika w piechocie – dekretem nr 43 z dnia 25.04.1919 r. (Tyg. Urzęd. NRL nr 8),
- zatwierdzono mianowanie na stopień porucznika (z dniem 1.04.1920 r.) – dekretem nr L. 2448 z dnia 25.11.1920 r. ogłoszonym w Dzienniku Personalnym nr 48 z dnia 15.12.1920 r.
Odznaczony:
- Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski w dniu 10.01.1970 r.
- Krzyżem Walecznych nr L.1982 w dniu 8.10.1921 r.
- Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym w dniu 25.01.1968 r.
Biogram powstał przy udziale córki, Ewy Moellenbrock.
