Franciszek Woźniak (1892-1958)
Urodził się 29 sierpnia 1892 roku w Skokach (pow. wągrowiecki) jako syn Józefa i Apolonii Szelągiewicz. Ukończył 7-klasową szkołę powszechną w Skokach, a następnie terminował jako malarz pokojowy w Murowanej Goślinie.
W 1912 został powołany do służby w armii niemieckiej i zwolniony do cywila 4 grudnia 1918.
27 grudnia zgłosił akces do powstania wielkopolskiego i pozostawał w składzie 1 rezerwowego pułku strzelców, późniejszego 10 pułku strzelców wielkopolskich i 68 pp. Brał udział w walkach w rejonie Nakła i Kcyni oraz odpierał kontrofensywę niemiecką w Bydgoszczy (8-9 lutego 1919).
Po powstaniu przeszedł do służby stałej, którą odbywał w 68 pp we Wrześni.
We wrześniu 1939 był szefem kolumny amunicyjnej mobilizowanej przez 67 dywizjon artylerii lekkiej. Trafił do niewoli niemieckiej podczas walk nad Bzurą, ale szybko został zwolniony. Podczas okupacji pracował we Wrześni w niemieckiej firmie malarskiej, a następnie został skierowany na roboty przymusowe w rejon Piotrkowa Kujawskiego.
Od 1946 pracował fizycznie w Zakładach Wytwórczych Głośników T-10 we Wrześni.
Był żonaty z Martą Kaźmierczak i miał z nią dzieci: Wandę, Henryka, Zbigniewa, Alinę, Czesławę, Lecha, Eugeniusza i Lidię.
Odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, Uchwała Rady Państwa nr: 02.22-0.49 z dnia 1958-02-22
Zmarł 5 lipca 1958 we Wrześni.
Biogram pochodzi z Wrzesińskiego Słownika Biograficznego, autor: Roman Nowaczyk (Stańczyk)