Ludwik Wróblewski (1899-1970)
Urodził się 23 lipca 1899 w Marzeninie (pow. wrzesiński) w wielodzietnej rodzinie rolniczej Tomasza i Rozalii Mańkowskiej.
Ukończył 4-klasową szkołę powszechną, a później wyjechał w celach zarobkowych do Niemiec i pracował w kopalni w Altenbochum. Był tam aktywnym członkiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”.
W styczniu 1919 otrzymał rozkaz wyjazdu do kraju. Przez władze powstańcze we Wrześni został wcielony do kompanii zapasowej, która miała za zadanie oczyszczanie rejonu Poznania z niedobitków armii pruskiej.
Jako żołnierz 1 pułku strzelców wielkopolskich (55 pp) brał udział w walkach na froncie ukraińskim, gdzie odniósł rany.
W 1922 ukończył roczną szkołę leśną w Mokrzyskach (pow. brzeski) i podjął pracę jako gajowy w Nadleśnictwie Krasnystaw. Jako leśniczy w m. Namule i Sława Śląska był kilkakrotnie zaprzysiężany w zakresie udzielania wszechstronnej pomocy oddziałom partyzanckim – głównie Armii Krajowej i Batalionów Chłopskich. Jego leśniczówka oddawała nieocenione usługi i pozostawała w dyspozycji podziemia. W czerwcu 1944 został aresztowany przez gestapo i bardzo ciężko pobity w śledztwie, podczas którego nie przyznał się do niczego.
W 1946 zamieszkał w Przyborkach (pow. wrzesiński), a od 1948 pozostawał na rencie inwalidzkiej wskutek obrażeń odniesionych w więzieniu w Krasnymstawie.
Był żonaty z Sabiną Hartwig (jeden z ich synów zginął jako partyzant).
Odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, Uchwała Rady Państwa nr: 08.29-0.353 z dnia 1968-08-29.
Zmarł 20 maja 1970. Pochowany został na cmentarzu parafialnym we Wrześni.
Biogram pochodzi z Wrzesińskiego Słownika Biograficznego, autor: Roman Nowaczyk (Stańczyk)