Franciszek Olejniczak (1897-1976)
Urodził się 09.12.1897 w Obłaczkowie jako jedno z siedmiorga dzieci Wawrzyna i Marianny Wańskiej.
Po ukończeniu 4-klasowej szkoły w Obłaczkowie pracował w gospodarstwie rodziców.
W 1916 został powołany do armii niemieckiej i walczył na froncie rumuńskim, gdzie został ranny. Po rekonwalescencji skierowano go na front wschodni.
28.12.1918 r. wstąpił ochotniczo do kompanii średzkiej pod dowództwem Namysłowskiego. W składzie tej kompanii brał udział z bronią w ręku w jej działaniach bojowych na odcinkach: Kcynia, Paterek, Nakło do 20.02.1919 r. W działaniach tych wyróżnił się ofiarnością w pełnieniu obowiązku żołnierskiego. Po zakończeniu Powstania pozostał w tworzącym się batalionie średzkim i z 4 kompanią tego batalionu wszedł następnie do składu formowanego na froncie północnym 8 pułku strzelców wielkopolskich (późniejszy 62 pp), w którym przebywał do 18.07.1921 r.
Po zwycięskim powstaniu wielkopolskim walczył w 1920 przeciwko wojskom bolszewickim na Ukrainie i Białorusi, odnosząc rany. Po wyleczeniu został zwolniony do rezerwy. W latach 1922-1923 pracował jako robotnik kolejowy, a w latach 1924-1939 najpierw jako pomocnik, a następnie woźny w Państwowym Gimnazjum we Wrześni.
W czasie okupacji hitlerowskiej pracował jako palacz i robotnik czuwający nad sprzętem w znajdującej się w budynku gimnazjum niemieckiej szkole dla dziewcząt. Mieszkając ciągle w budynku gimnazjum, zasłużył się w uratowaniu szkolnego sztandaru, tablicy pamiątkowej poświęconej Leonowi Stasiewskiemu i dokumentacji szkolnej.
W 1945 powrócił do pracy w polskim Gimnazjum i Liceum we Wrześni. Obok dyrektora Marcina Panny i kilku profesorów stał się symbolem ciągłości szkoły. Pracował w niej otoczony powszechnym szacunkiem, także po przejściu na emeryturę.
Członek Związku Powstańców Wielkopolskich – Koło Września.
W 1938 otrzymał Medal Niepodległości.
Odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, Uchwała Rady Państwa nr:12.06-0.962 z dnia 1957-12-06
Uchwałą RP W 8/72 mianowany na podporucznika.
Z małżeństwa z Rozalią Bużałą miał czterech synów: Henryka, Lucjana, Stanisława i Zdzisława.
Zmarł 8 kwietnia 1976 i został pochowany na cmentarzu komunalnym we Wrześni.
Biogram pochodzi z Wrzesińskiego Słownika Biograficznego, autor: Marian Torzewski
Biogram uzupełniony został o informacje dotyczące udziału w powstaniu pochodzące ze strony http://powstancy-wielkopolscy.pl
