Ignacy Wietrzyński (1892-1980)
Urodził się 1.02.1892 w Kaczanowie (pow. wrzesiński) jako syn kowala Antoniego i Marcjanny Niedzielskiej. Ukończył 5 klas szkoły powszechnej w Kaczanowie, a następnie gimnazjum w Lesznie, gdzie zdobył zawód technika melioranta.
Od 1912 odbywał służbę w armii pruskiej, kończąc ją w stopniu sierżanta. Był żołnierzem wojny 1914-1918.
Od 1918 mieszkał w Borzykowie. W okresie listopad-grudzień 1918 był organizatorem i dowódcą borzykowskiej kompanii Straży i Bezpieczeństwa. W okresie walk zbrojnych dowodził 2 kompanią batalionu wrzesińskiego. Dnia 31.12.1918 r. brał udział w walce o Zdziechowę pod Gnieznem, gdzie kwaterował sztab pułku i batalion piechoty. Przyczynił się w dużej mierze do zwycięstwa powstańców, gdyż zaszedł z 2 plutonami na tyły Niemców między Zdziechową i Mączniki, przecinając całkowicie łączność między piechotą w Zdziechowej a kawalerią i artylerią w Mącznikach. 8 stycznia 1919 został bardzo ciężko ranny pod Szubinem i nawet uznany za poległego. W maju 1919 uciekł z niewoli niemieckiej.
W 1923 przeniósł się do Wejherowa, gdzie pracował w Urzędzie Morskim i Rybackim, a następnie przeprowadził się do Gdyni (Oksywie), gdzie został zatrudniony przy budowie morskiej bazy wojennej.
Na początku wojny W 1939 odesłał rodzinę do Wrześni, a sam jako porucznik walczył w II Morskim Pułku Strzelców na Oksywiu pod dowództwem płk. Dąbka. Do 1945 przebywał w obozach jenieckich w Prenzlau, Neubrandenburgu, Gross Born i Kerkoff.
Po wyzwoleniu wrócił do Gdynii nadzorował budowę koszar w Kwatermistrzostwie Marynarki Wojennej w Gdyni. W latach 1947-1951 pracował w Urzędzie Morskim w Gdyni, gdzie nadzorował urządzenia portowo-nawigacyjne, a następnie został skierowany do Przedsiębiorstwa Budowy Urządzeń Chłodniczych w Gdyni. Kierował budową wielkich chłodni na całym Wybrzeżu. W 1957 przeszedł na emeryturę.
Był aktywnym działaczem kombatanckim i autorem wspomnień powstańczych.
Żonaty ze Stanisławą Michalak, miał z nią troje dzieci: Zdzisława, Stefanię i Wiesława. W 1947 ożenił się z Eleonorą Romińską.
Zmarł 2 listopada 1980 w Pelplinie i został pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni z pełnym ceremoniałem wojskowym.
Odznaczony:
- Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyżem Niepodległości
- Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi
- Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, Uchwała Rady Państwa nr: 12.28-0.976 z dnia 1957-12-28
Biogram pochodzi z Wrzesińskiego Słownika Biograficznego, autor: Roman Nowaczyk (Stańczyk)
Uzupełnienia Hanna Lisiak-Góźdź