Stefan Orłowski (1895 – 1978)
Urodził się 28.08.1895 w Psarach Polskich jako syn Antoniego i Józefy z d. Pieczyńskiej.
Do 14 roku życia uczęszczał do szkoły podstawowej w Janowie. Następnie wyuczył się w Strzałkowie zawodu murarza. Następnie wyjechał w poszukiwaniu pracy do Westfalii i tam pracował do wybuchu wojny. W 1914 został powołany do armii niemieckiej.
28.12.1918 wstąpił ochotniczo do tworzącego się we Wrześni batalionu powstańczego (Wiewiórowski), z którym brał udział z bronią w ręku w działaniach bojowych o Zdziechowę, Szubin, następnie w walkach na linii Noteci, pod Żninem, Strzelnem, w rejonie Inowrocławia, Bydgoszczy.
Po zakończeniu działań powstańczych przydzielony został od 23.02.1919 do 1. szwadronu 3. Pułku Ułanów Wlkp., którego dowódcą był por. Kazimierz Jaczyński. Odznaczył się w działaniach w rejonie Inowrocław, Bydgoszcz jako dowódca patroli zwiadowczych. Zdemobilizowany został w 1920 r. w stopniu starszego wachmistrza. Wrócił wtedy do Janowa i tam pracował w wyuczonym zawodzie murarza.
W latach 1922-1937 roku pełnił służbę w Straży Celno-Granicznej w Małopolskim Inspektoracie Okręgowym w Krakowie, w miejscowości Izby pow. Gorlice.
W 1923 r. zawarł w Szemborowie związek małżeński z Marianną Zamiara (1901-1978).
Od 10.02.1934 członek Związku Weteranów Powstań Narodowych Rzeczypospolitej Polskiej.
Zweryfikowany przez ZG ZPW w dniu 30.05.1934 (nr 10695).
Odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, Uchwała Rady Państwa nr: 11.04-0.899 z dnia 1958-11-04 oraz w 1969 r. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
W sierpniu 1939 r. został zmobilizowany do Intendentury OK VII. Brał udział w kampanii wrześniowej. W 1942 r. został wywieziony do pracy w Nadrenii. Po oswobodzeniu przez wojska alianckie powrócił do Wrześni i pracował w Zasadniczej Szkole Zawodowej we Wrześni.
Zmarł we Wrześni 18.11.1978 i pochowany jest na cmentarzu komunalnym.
