Marian Chełmikowski (1898 – 1991)
Rodowód braci Chełmikowskich wywodzi się od Ludwika Chełmikowskiego, który miał za żonę Katarzynę z domu Nicińską. Z tego związku urodził się w 1850 r. Antoni, który z kolei poślubił w 1873 r. Agnieszkę Jankowiak z Graboszewa, urodzoną w 1847 r. Z małżeństwa urodził się w 1874 r. syn Stefan, w 1895 r. ożeniony z Józefą Szafrańską. Po śmierci żony Agnieszki, Antoni ożenił się ponownie w Marzeninie w 1895 r. z Heleną Jasińską, urodzoną w 1864 r. z ojca Jakuba i matki Magdaleny Dybkiewicz.
Z tego związku urodził się w dniu 14.08.1898 r. w Marzeninie Marian Chełmikowski.
Od czerwca 1917 r. do 30 grudnia 1918 r. służył w armii niemieckiej.
Brał czynny udział w Powstaniu Wielkopolskim od stycznia 1919 r. (Kolekcja akt Powstańców Wielkopolskich I.487.10729). Z 4. kompanią poznańską pod dowództwem por. Zdzisława Beutlera wyruszył na front pod Kcynię, Szubin, Rynarzewo, gdzie brał czynny udział w walkach. Specjalnie odznaczył się przy zdobywaniu pociągu pancernego pod Rynarzewem.
Po zakończeniu powstania został wcielony do 4. Pułku Strzelców Wielkopolskich.
Następnie brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Został zdemobilizowany we wrześniu 1921 roku z 2. szwadronu 15 Pułku Ułanów Poznańskich w stopniu ułana.
Mieszkał w Miłosławiu przy Poznańskiej 10, a w ostatnich latach życia przy ul. Łąkowej.
Był zatrudniony jako robotnik w zawodzie drogomistrza w Wydziale Komunikacji Drogowej miejscowego urzędu i tam pracował również przez okres okupacji do czasu przejścia na rentę.
Udzielał się społecznie w pracach organizacji kombatanckiej, w tym organizowaniu czynów społecznych, prac na rzecz koła.
W 1922 w Marzeninie ożenił się z Eleonorą Szalbierz. W 1928 r. zawarł drugi związek małżeński z Marianną Kaczorek (1906 -1947). W 1948 w Miłosławiu ożenił się po raz trzeci z Władysławą Komosińską (1904 – 1989).
Awansowany do stopnia podporucznika, uchwała nr W 38/74.
Zweryfikowany przez Związek Powstańców Wielkopolskich w dniu 30.05.1934 r. pod nr 10286, dyplom 2831. W 1939 r. należał do Koła Miłosław Związku Powstańcow Wlkp.
Był członkiem Związku Inwalidów Wojennych RP od 1946 r. jako inwalida wojenny dotknięty podgojoną bliznowatą jaglicą.
Posiadał zaświadczenie Dowództwa Okręgu Korpusu VII Referat Historyczny nr 276-I/18825/38
Odznaczony:
- Krzyżem Kawalerskim OOP w dniu 18.12.1968
- Złotym Krzyżem Zasługi w dniu 22.06.1938
- Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym nr C – 38651 w dniu 1.08.1958 r., uchwała Rady Państwa nr: 0/716 z dnia 1.08.1958
- Odznaką Honorową za Zasługi w Rozwoju Województwa Poznańskiego w dniu 10.04.1964
Członek ZBoWiD od 29.05.1957 nr leg. 282774.
Zmarł w dniu 12.07.1991 r. i został pochowany na miłosławskim cmentarzu.
