Stefan Zieliński (1897-1970)
Urodził się 22.08.1897 w Słomowie w biednej rodzinie chłopskiej. Jego rodzicami byli Michał i Józefa z d. Kaczmarek. W wieku 17 lat został wcielony do armii pruskiej (Bawaria).
Prawdopodobnie znalazł się w składzie niemieckiego desantu kolejowego, który przybył do Zdziechowej k. Gniezna w ostatnich dniach grudnia 1918. Wraz z sześcioma innymi Polakami zdezerterował i przeszedł na stronę polską. Brał udział w nieudanym szturmie na Szubin 8 stycznia 1919 i dostał się do niewoli.
Jako dezerter miał zostać rozstrzelany w publicznej egzekucji w Szubinie 11 stycznia. Podczas przemarszu na miejsce kaźni został skatowany, ale w ostatniej chwili aresztantów odbił jeden z oddziałów polskich, który brał udział w ponownym – i zwycięskim – szturmie na Szubin.
Na początku lat 20 wyjechał do Francji i pracował w gospodarstwie rolnym w rejonie Compiegne. Wrócił w 1927 i podjął pracę we wrzesińskiej cukrowni.
Był członkiem i aktywistą Towarzystwa Powstańców i Wojaków. We wrześniu 1939 znalazł się na liście proskrypcyjnej gestapo jako powstaniec, ale ponownie dopisało mu szczęście – został ostrzeżony przez rezerwistę hitlerowskiego, który miał go aresztować, gdyż okazało się, że przed laty służyli w jednym pułku bawarskim. Za wysiedloną rodziną trafił do Radomia. Został wcielony do Organisation Todt, ale rodzina znalazła się w rozpaczliwej sytuacji bytowej (choroba żony). Zdezerterował, ale został ujęty i osadzony w radomskim więzieniu, mającym status obozu koncentracyjnego. Niemcy ustalili jego przeszłość, ale od niechybnej śmierci uratowały go pewne okoliczności rodzinne. Do końca wojny pracował jako portier w tuczarni i ubojni drobiu w osadzie Firlej k. Radomia, udzielając pomocy żywnościowej podziemiu oraz uciekinierom z powstańczej Warszawy.
Po 1945 wrócił do Wrześni i pracował fizycznie w Tonsilu.
Pierwszą jego żoną była Bronisława Górska, z którą zawarł związek małżeński na terenie Francji i miał z nią dwóch synów: Edwarda i Mariana.
Po śmierci żony zawarł ślub z Joanną Serową z Kozubca (zm. 1954), wywodzącą się z rodziny emigranckiej i urodzonej w Westfalii. Miał z nią dwoje dzieci: Zofię i Kazimierza.
Właśnie fakt urodzenia w Niemczech i posiadanie tam licznej rodziny, która ujęła się za wysiedleńcami, spowodowało, że hitlerowcy zdecydowali się zaniechać represji i uwolnili Stefana.
Zweryfikowany powstaniec wielkopolski (nr 5139 z 30.05.1934).
Odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, Uchwała Rady Państwa nr: 01.17-0.19 z dnia 1958-01-17.
Zmarł we Wrześni 21.10.1970 roku.
Biogram pochodzi z Wrzesińskiego Słownika Biograficznego, autor: Roman Nowaczyk (Stańczyk)
